سگی برای سنگسار

کسی نشسته در میان زمین و آسمان با عبای پشم‌شتری و چکمه‌های بلند مثل جابری‌های دعانویس که وقت خرمن می‌آمدند‍‍، طاس راه می‌انداختند و جن می‌گرفتند. چاقویی دارد مثل چاقوی پوست‌کنی قصاب‌ها. آستینش تا مفرق بالاست و دست‌هایش پرموست. دارد پوست کسی را می‌کند که غریبه نیست، دردی ندارد و آه و ناله ای هم نمی‌کند. شاید نمی‌تواند. اسمش، اسمش از سر زبانم فرار می‌کند. همه ما در خاکستر سرب‌گونه ایستاده‌ایم، احساسی نداریم درک و تفاوت بین اندوه و خوشحالی را از دست داده‌ایم. و من فکر می‌کنم چگونه کسی توانسته برود آن بالا بنشیند و پوست هر کسی را خواست بکند و در همین موقع دستش دراز و درازتر شد تا رسید به نزدیکای زمین گردن کسی را گرفت و برد بالا و در یک ثانیه پوست سرش را کند. همه کف زدند من هم زدم.