اِرمیا

الله اکبر. بسم الله الرحمن الرحیم.
چشمان مصطفا، ارميا را بر خطوط كتاب ترجيح دادند اما چشم‌هايش مثل هميشه از نخستين در نماز ارميا جلوتر نرفتند، يعني نمي توانستند. چه‌گونه به آن چشمان نيم‌باز مشكي مشكي مي توانستي چشم بدوزي، زماني كه تو را نگاه نمي كند و افق ديدش جايي ماوراي تو سنگر است؟ چه‌گونه چادر گل‌منگلي نگاهت را بر سجده‌ي ساده اش پهن مي كردي، زماني كه شانه هاي ارميا در سجده ي بي صدا مي لرزيد؟ مصطفا كتاب را بست، عينكش را در آورد و آن را با دست‌مالي كه در ميان لباس هاي خاكي اش به طرز عجيبي تميز مانده بود، پاك كرد. يكي از شيشه هاي عينك لق شده بود. آرام گفت:
– موجي شده.
و بعد باز هم بي‌اختيار نگاهش ارميا را و نمازش را به عينك ترجيح داد…